We moeten door! (Haast hebben)

Hoe zit het met jou? Voel jij in deze door-door-door-maatschappij de ruimte om geen haast te hebben? Ik vaak niet. En dat begint een beetje zijn tol te eisen merk ik. Soms kom ik hijgend (te vroeg) bij een afspraak aan omdat ik onnodig vaak als een hyena op de fiets zit om ergens op tijd te komen. Aan mijn agenda ligt het niet, want ik heb feitelijk gezien best ruimte! Hoe kan dat dan?!

Sinds iets meer dan een jaar val ik regelmatig. En dat dan zomaar, op random momenten. Een jaar geleden begon dat met een val op straat. Ik struikelde over een steen of een richel en zakte spontaan in elkaar. Niet lang daarna, tijdens een verhuizing, viel ik uit de verhuiswagen. En in diezelfde periode viel ik van een trap (van hélemaal boven tot hélemaal benden hé!) in de boekenwinkel. Raar, want ik ben (was) een erg gracieus, niet onhandig persoon.

Toen ik ging nadenken over de reden voor deze nieuwe, ongewenste manier van leven, besefte ik me dat ik sinds iets meer dan een jaar niet meer zo druk ben als daarvoor. Hmm… interessant! Ik werk minder, heb geen druk meer van school en mijn agenda is overall eigenlijk erg goed te doen. 

Misschien wil het leven mij (door me steeds weinig subtiel ten gronden te brengen) duidelijk maken dat het misschien tijd is om te ontspannen.

Maar ik zit nog steeds in de door-door-door-modus. Hoe kom ik daar uit?!

Ik heb het gevoel dat haast hebben een collectieve gewoonte is. De wereld heeft altijd haast, mijn ouders hadden altijd haast. Haast is al heel lang overal om mij heen. En dat gaat niet alleen over op tijd op je afspraak komen, nee. Dat gaat ook over op tijd een diploma halen, op tijd je toekomstplan hebben uitgestippeld, op tijd kinderen baren en een carrière hebben. Op tijd je leven op de rit hebben.

Best moeilijk dus om ‘even’ uit die gewoonte te stappen, maar wel zó nodig. Want ik merk dat het snelle lopen op straat, het jakkeren in de supermarkt en het hyenafietsen van afspraak naar afspraak vermoeidheid en hysterie opleveren, die ik niet kan gebruiken.

O n t s p a n. 

V e r t r a g e n.

A d e m h a l e n.

Ik zou me kunnen afvragen welke stress het waard is om op tijd te komen bij een afspraak. Wat één minuut winst waard is. En hoe nuttig het is dat ik standje hysterisch over straat loop terwijl ik nergens word verwacht. 

Nou, dat ga ik dus doen de komende tijd. Doe je mee?

Kus,

Rosa

Ps. Ik ben dus laatst aangereden door een scooter… Lag met mijn hele hebben en houwen op straat te creperen. Kwam omdat ik vanuit mijn werk naar een andere afspraak aan het racen was. Gênant.